."¥¥¥".
Fakkels brullen. Ik bedoel, de oude stijl, hooivork-en-maffia fakkels. Tiki fakkels? Ik had tot31 december 2018 nog nooit aan ze gedacht, maar ze brullen. Als je ze aansteekt. Ze brullen zoals de wind in de Hebriden in de winter brult, voor even. Nee, ze brullen als het neerstorten van de tumultueuze zee tegen de zijkant van een getroffen boot.
Mijn overgrootvader groeide op met het luisteren naar dat gebrul, lag 's nachts in zijn bed terwijl de wind huilde, ging als tiener naar de visserij en raakte op de terugweg verstrikt in een bui. Toen hij 24 was, hoorde hij nog een gebrul van de verre kusten van het vasteland van Europa; de botsing der rijken, en weg werd hij geroepen, mijn overgrootmoeder en Wee Mairi achter zich latend. Mijn oudtante herinnert zich hem nauwelijks, maar was nauwelijks meer dan mijn oma ooit kreeg.
Hij was in de winter van 1917 met verlof geweest. De oorlog was nog niet voorbij en de tijd thuis was kort. Het was echter niet te kort om mijn grootmoeder te produceren, en zij was de baby in de armen die hem opwachtte toen de oorlog voorbij was. Sara-Sine. Sarah Jane. De naam was modern – bijna Engels, dacht mijn overgrootmoeder – en ontworpen om indruk te maken. Mijn overgrootvader was werelds geworden met zijn verwerving van de Sassenach-tong, zo werd aangenomen, en Dollag of Seonag zou het niet voor zijn dochter doen.
Fakkels zijn ook zwaarder dan je zou denken. Ik weet niet of ze meer of minder zwaar zijn dan een drie maanden oude, maar lopen met een boven je hoofd is verrassend vermoeiend. Mijn overgrootmoeder wachtte uren met Sara-Sine in haar armen, zeker dat haar Angus elk moment zou verschijnen. Tante Mairi viel voor het vuur in slaap met haar duim in haar mond. Ze waren niet naar de kust gegaan; Overgrootmoeder had het te koud bevonden voor de baby. De ketel koelde af en het vuur doofde om 3 uur 's nachts.
De kou maakte hen om vijf uur wakker en er was nog steeds geen nieuws. Tante Mairi zegt dat je nooit kon zien of mijn grote oma zich zorgen maakte of niet, hoe dan ook, en ze was half in slaap, ze was een kind. Ze gingen naar bed. Ze werden om half zeven weer gewekt door een schreeuw en een knal op het raam. Blijkbaar begon mijn oma meteen te jammeren. Ze moet al haar breekbaarheid in haar jeugd hebben overwonnen. Op volwassen leeftijd was ze volledig op zichzelf staand en spaarzaam met haar woorden. Als ze haar reacties kon overbrengen met alleen haar opgetrokken wenkbrauwen, zou ze dat doen. Haar voorhoofd was bekleed met diepe rimpels, de littekens van herhaling, tegen de tijd dat ik in 1978 werd geboren. Mama zegt dat ze zich nooit kan herinneren dat ze meer dan twee of drie zinnen tegelijk zei, hoewel ze vroeger zong als ze het huishouden alleen deed, als ze dacht dat no-ne haar kon horen. Oude Gaelische liederen.
De stem aan het raam was dringend, bang. "De boten gingen naar beneden. Het heeft de Beasts of Holm geraakt."
Mijn overgrootmoeder verzamelde zich en begon aan de wandeling naar de kust. Zijn hersenen moeten niet zo snel wakker zijn geworden als haar lichaam, anders had ze geweten dat haar kleine naamgenootje de wandeling niet had kunnen maken. Maar dat hoefde niet. Het was voordat ze het einde van het dorp bereikte dat hun buurman Calum haar tegenhield.
Mijn overgrootvader groeide op met het luisteren naar dat gebrul, lag 's nachts in zijn bed terwijl de wind huilde, ging als tiener naar de visserij en raakte op de terugweg verstrikt in een bui. Toen hij 24 was, hoorde hij nog een gebrul van de verre kusten van het vasteland van Europa; de botsing der rijken, en weg werd hij geroepen, mijn overgrootmoeder en Wee Mairi achter zich latend. Mijn oudtante herinnert zich hem nauwelijks, maar was nauwelijks meer dan mijn oma ooit kreeg.
Hij was in de winter van 1917 met verlof geweest. De oorlog was nog niet voorbij en de tijd thuis was kort. Het was echter niet te kort om mijn grootmoeder te produceren, en zij was de baby in de armen die hem opwachtte toen de oorlog voorbij was. Sara-Sine. Sarah Jane. De naam was modern – bijna Engels, dacht mijn overgrootmoeder – en ontworpen om indruk te maken. Mijn overgrootvader was werelds geworden met zijn verwerving van de Sassenach-tong, zo werd aangenomen, en Dollag of Seonag zou het niet voor zijn dochter doen.
Fakkels zijn ook zwaarder dan je zou denken. Ik weet niet of ze meer of minder zwaar zijn dan een drie maanden oude, maar lopen met een boven je hoofd is verrassend vermoeiend. Mijn overgrootmoeder wachtte uren met Sara-Sine in haar armen, zeker dat haar Angus elk moment zou verschijnen. Tante Mairi viel voor het vuur in slaap met haar duim in haar mond. Ze waren niet naar de kust gegaan; Overgrootmoeder had het te koud bevonden voor de baby. De ketel koelde af en het vuur doofde om 3 uur 's nachts.
De kou maakte hen om vijf uur wakker en er was nog steeds geen nieuws. Tante Mairi zegt dat je nooit kon zien of mijn grote oma zich zorgen maakte of niet, hoe dan ook, en ze was half in slaap, ze was een kind. Ze gingen naar bed. Ze werden om half zeven weer gewekt door een schreeuw en een knal op het raam. Blijkbaar begon mijn oma meteen te jammeren. Ze moet al haar breekbaarheid in haar jeugd hebben overwonnen. Op volwassen leeftijd was ze volledig op zichzelf staand en spaarzaam met haar woorden. Als ze haar reacties kon overbrengen met alleen haar opgetrokken wenkbrauwen, zou ze dat doen. Haar voorhoofd was bekleed met diepe rimpels, de littekens van herhaling, tegen de tijd dat ik in 1978 werd geboren. Mama zegt dat ze zich nooit kan herinneren dat ze meer dan twee of drie zinnen tegelijk zei, hoewel ze vroeger zong als ze het huishouden alleen deed, als ze dacht dat no-ne haar kon horen. Oude Gaelische liederen.
De stem aan het raam was dringend, bang. "De boten gingen naar beneden. Het heeft de Beasts of Holm geraakt."
Mijn overgrootmoeder verzamelde zich en begon aan de wandeling naar de kust. Zijn hersenen moeten niet zo snel wakker zijn geworden als haar lichaam, anders had ze geweten dat haar kleine naamgenootje de wandeling niet had kunnen maken. Maar dat hoefde niet. Het was voordat ze het einde van het dorp bereikte dat hun buurman Calum haar tegenhield.
Also Read More:
- Loạt
- 300 Minit
- Mga Circumlocution
- Bir Podcast Başlatalım
- Gå inte in i skogen
- El flautista
- Um milhão de abelhas antigas
- Teachtaireacht Rúnda
- Toko Suvenir
- Cerpen Chrysocolla's
"Mairi, een ghraidh. Hij is verloren. Zijn woorden moeten als een stomp in haar buik zijn geweest, maar haar baby lag nog steeds in haar armen. Ze viel bijna op haar knieën, maar Calum ving haar op en half liep, droeg haar half naar huis.
Ze zat, zo beweerde oudtante Mairi, drie dagen lang, zonder te bewegen en zonder te eten. Ik heb dit jarenlang zonder vragen geaccepteerd, maar na haar overlijden begon ik er op typische tienermanieren aan te twijfelen. (Ze moet hebben moeten plassen?) Maar dat maakt niet uit.
De zaklamp die ik bij me droeg was geen echt hout, maar het was getextureerd alsof het dat wel was. De mast waar mijn grootvader en een andere man zich aan vastklampten toen de Iolaire de rotsen raakte, was echt hout. Ondanks de ijskoude nattigheid die in hun vingers bijt, lieten ze niet los; de mast knapte. Hun lichamen werden naar zee geveegd en nooit meer teruggevonden, net als meer dan honderd anderen.
Hun kleine eiland werd verwoest door de verliezen. Ze werden vernietigd na het mislukte onderzoek. Maanden gingen voorbij voordat mijn Big Mairi's broer Murdo zwaar naast haar ging zitten, Sara-Sine kruipend rond hun voeten.
"Ik ga weg, Mairi." Zei hij met een stem van lood.
"Weggaan?" Ze veinsde verbazing, maar ze wist dat het eraan zat te komen. De mannen vertrokken in groten getale; zelfs sommigen van degenen die aan land waren gekomen van de Iolaire, doorweekt tot op het bot en gegeseld door de wind, waren bereid om op de enorme schepen te stappen die op weg waren naar Canada en de Verenigde Staten. Mairi slikte haar pijn in en staarde resoluut voor zich uit, spelend met een knoop die van haar zwarte rouwjurk was gevallen. Ze dacht dat het verkeerd zou zijn om haar jongere broer te beroven van zijn kans om weg te komen van hun bittere Atlantische rots en opnieuw te beginnen met snikken en te tieren over de gruwel van haar leven, de desertie van haar broer na het verlies van haar man; alleen gelaten worden met het gehuil van de wind en twee huilende dochters om te voeden. Ze slikte weer.
"Mairi..." Murdo aarzelde. Hij wist wat ze zou zeggen en hij wist dat hij haar moest overtuigen. "Je moet met me mee. Jij en de meisjes."
Mairi liet haar knop vallen. "Wees niet belachelijk, Murdo. Ik heb het eiland zelfs nooit verlaten."
"Er is hier niets meer, Mairi. Er is geen werk, geen geld en je kunt de croft onmogelijk alleen verzorgen."
"Dit was de croft van Angus. Ik heb niet het recht om het op te geven. Wat zou ik daar kunnen doen, in een vreemd land?"
"Er zijn hotels en banen. Er zijn al genoeg eilandbewoners. Hoe dan ook, je laat Angus's croft niet in de steek. Je redt zijn dochters."
Mairi keek neer op de jurk van haar weduwe, een traan dreigde aan haar oog te ontsnappen. "En wie zal zijn graf verzorgen?" vroeg ze, een half gefluister.
"Zijn eigen zus, Anna. Ik heb haar gesproken. Zij en haar man blijven. Ze kunnen de croft ook overnemen."
Mairi snikte in ellendige instemming.
Zo kwamen ik en mijn moeder voor mij niet van het eiland Lewis, maar van North Carolina, VS. Ze hielden het Gaelic een generatie lang vol, maar mijn moeder was niet vloeiend en ik sprak maar een beetje. We werden Amerikanen en Sara-Sine sprak nooit een woord over het verlies van haar vader; alleen oudtante Mairi sprak. Ik kon het verhaal zelf opzeggen toen ik 10 jaar oud was. Niemand was ooit terug geweest. Er was niemand om te bezoeken en de afstand was in die tijd onbetaalbaar.
Ik trouwde op mijn 24ste met een man wiens grootvader Italiaans was, en hij was het die me aan thuis deed denken. Hij bezocht Italië elk jaar en sprak Italiaans op wat me een vrij vloeiende manier leek, hoewel ik uit de incidentele verwarring van de lokale bevolking tijdens het ronddwalen door Calabrië begreep dat hij een beetje een accent had. "Wil je nooit naar huis, Maria?" vroeg hij, terwijl hij mijn naam latiniseerde zoals hij altijd deed. Hij was verbijsterd door mijn gebrek aan enthousiasme. Hij had me bijna overtuigd van het belang van wortels tegen de tijd dat ik hem betrapte in bed, in ons bed, met zijn 'vriend' van het werk.
Daarna had ik geen thuis meer. Ik had in de scheiding voor het huis kunnen vechten, maar ik kon er niet bij zijn. Ik had ondertussen een hekel aan huren; geen enkel appartement kon me bevredigen. Dus reisde ik, werkend op afstand: terug naar Italië, naar Japan, naar Brazilië. En tot slot, 'thuis'.
Ik realiseerde me toen ik aankwam niet dat het binnenkort de honderdste verjaardag van het zinken van de Iolaire zou zijn, maar toen iemand het me terloops vertelde, besefte ik meteen dat ik moest gaan. Niemand zou een fakkel voor mijn overgrootvader dragen als ik dat niet deed. Ik voelde me belachelijk, deze Engels-only, who's-she American onder de lokale bevolking, die uitstak als een geblondeerde blonde zere duim, maar ik stak mijn fakkel aan en liep mee, tegen het einde. We droegen de fakkels naar de kust, niet alleen ter nagedachtenis aan de verloren mannen, maar ook aan de levens die we allemaal hadden kunnen hebben als de Iolaire de lichamen en zielen van een generatie niet tegen de rotsen van thuis had geslagen.
Ik was vergeten dat het überhaupt nieuwjaar was. Pas in de taxi terug naar mijn Air B'n'B na de herdenkingsdienst bracht een vrolijk 'Bliadhna Mhath ur' me tot realisatie. Toen ik erachter kwam wat het betekende, natuurlijk. Gelukkig nieuwjaar! Gelukkig nieuwjaar, gelukkig nieuw huis. Mijn ex-manlief had gelijk. Ik had allang thuis moeten komen; nu heb ik, ik blijf.
."$$$".
No comments:
Post a Comment
Informations From: Pusing Blogger